Reflectiespiegels – die werken met de wetten van reflectie

Een spiegel is een optisch onderdeel dat werkt volgens de reflectiewetten. Spiegels kunnen worden onderverdeeld in vlakke spiegels, sferische spiegels en asferische spiegels, afhankelijk van hun vorm; afhankelijk van de mate van reflectie kunnen ze worden onderverdeeld in spiegels met totale reflectie en semi-transparante spiegels (ook wel bundelsplitsers genoemd).

Vroeger werd glas bij de productie van reflectoren vaak verzilverd. Het standaard productieproces is als volgt: na vacuümverdamping van aluminium op een hoogglans gepolijst substraat wordt het vervolgens geplateerd met siliciummonoxide of magnesiumfluoride. In speciale toepassingen kunnen metaalverliezen worden aangevuld door meerlaagse diëlektrische films.

Omdat de reflectiewet niets te maken heeft met de frequentie van het licht, heeft dit soort component een brede frequentieband die de ultraviolette en infrarode gebieden van het zichtbare lichtspectrum kan bereiken, waardoor het toepassingsbereik steeds breder wordt. Aan de achterkant van het optische glas is een zilverkleurige (of aluminium) film aangebracht door middel van vacuümcoating om het invallende licht te reflecteren.

Het gebruik van een reflector met een hoge reflectie kan het uitgangsvermogen van de laser verdubbelen; het wordt gereflecteerd door het eerste reflecterende oppervlak, zonder vervorming of ghosting, wat het effect is van reflectie aan de voorzijde. Als een gewone reflector als tweede reflecterend oppervlak wordt gebruikt, is niet alleen de reflectie laag, is er geen selectiviteit voor de golflengte, maar is het ook gemakkelijk om dubbele beelden te produceren. Door het gebruik van een gecoate filmspiegel is het verkregen beeld niet alleen helder, maar ook nauwkeurig en zonder afwijkingen, is de beeldkwaliteit helderder en zijn de kleuren realistischer. Spiegels aan de voorzijde worden veel gebruikt voor optische, high-fidelity scanning reflectiebeelden.